İnna Lillahi ve İnna İleyhi Raciun
Beylik Sadece Erkeklere Mahsus Değildir
Yaşanmışlıkları,
Biri çok erken vefat etmiş sonrasında 3 evladını yaşarken toprağa vermiş,
Anneannem Zekiye Hanım vefat etti.
Orkestra şefiydi sağlığında yöneten ve yönlendiren bir Anneanneydi.
Dile kolay 11 çocuk annesi olmak,
Ve, çocuklarından 3 tanesini hayattayken toprağa vermek,
Asaleti geldiği Hanede değil,
Gelirken de beraberinde getirmişti.
Hem Bey kızıydı,
Hem Bey evine gelin gitmişti,
Bunların hepsinden önemlisi ise Muallim Cabir Hocanın annesi olmaktı.
Beylikten daha önemli olanın eğitim olduğunun farkında olduğundan okuyanlara daha fazla değer veriyordu.
Babamı hiçbir zaman damat olarak görmedi babamda onun için evin içinden bir evlattı,
Rahmetli Babaannem Oneyi de hiçbir zaman dünür olarak görmedi,
One, onun için ablaydı,
Kardeşti.
Bazı değer yargıları anlatılarak öğrenilmiyor,
Görerek örnek alıyorsunuz,
İçselleştiriyorsunuz,
Bugün evliliğimdeki tüm değer yargılarını dinleyerek değil,
Görerek öğrendim ben.
Zekiye Hanım:
Dağıtmayı seviyordu,
Neyi varsa paylaşıyor,
Kapıya gelen kim olsa eli boş göndermiyordu,
Evde hiçbir şey olmasa çocukken dolaptakini verdiğini görmüşlüğüm var.
Çocukları mutlu etmek için elinden geleni yapıyor,
Sanırım Anneanne evinin bayram sabahları ilk durağımız olmasının,
Baynal Apartmanda buluşmanın nedeni anneannemdi.
Cabir Dayım,
İbrahim Dayım,
Zeynep Teyzem,
Emine Teyzem hani Dayıdan Teyzeden çok o evde buluşanlar sanki hepimiz kardeş gibiydik,
Aynı evin çocukları,
Aile kavramının kutsallığının bende oluşmasının gerekçesi Anneannemin eviydi.
Nenegile gidiyorum cümlesi ortak sesimizdi.
Birlikteliği,
Paylaşmayı,
Tencerede ne varsa kaynayan etrafında oturmayı,
Birlikte eğlenip,
Birlikte ağlamayı ben o evde yaşadım.
Evin kolonları da çatısı da anneannemin kendisiydi,
Evden biri eksilse de,
Evin adresi değişse de,
Bizim için değişen hiçbir şey olmuyordu çünkü ev nesneydi anneannem ise özneydi.
Anneannem vefat etti,
Zekiye Hanım,
Tek bir bakışı ile vermek istediği mesajı ileten,
Eğer söylemek istediği varsa bunu topluluk içinde bile bakışları ile anlatan Beylik kavramının zihnimdeki simgesi vefat etti.
Şimdi Simsor'da asıl övündüğü Muallim Cabir Hocanın hemen yanında yatıyor,
İnsanlar ölünce evlatları ile karşılaşırlar mı ki?
Bilmiyoruz,
Görmedik hiçbirimiz,
Gidip gelen olmadı,
Merak ediyorum bizi birlikte mi bekliyorlardırq acaba...
Ama inancım Zekiye Hanımın,
Anneannemin bir gün yine çatısının altında hepimizi toplayacağı,
Zamanın esiriyiz her birimiz,
Paylaşılamayan ne varsa geride bırakıyoruz ve sonra gidiyoruz,
İnsanı gittikten sonra yaşatan tek şey bıraktığı iz oluyor,
Torununun torununu görme mutluluğunu yaşamış,
Bey Kızı olarak doğmuş,
Muallim Cabir Hocanın annesi olmaktan gurur duymuş,
Biz 1 çocuk idare edemezken 11 çocuk ve koca bir ailenin arasında birliktelik, samimiyet, paylaşım kültürünü yaşamın karşısına çıkardığı tüm zorluklara rağmen oluşturmuş Zekiye Hanım kapıyı kapattı,
Ve, hepimizin ortak ikamet adresine kilit vuruldu.
Birazdan uçağın tekerleri piste değecek,
Sonra yağmurlu bir Bingöl gününde,
Çocukluğumun sokak aralarından geçerek,
Hani yolda karşıdan karşıya geçerken anneannemin araba çarpacak korkusuyla kaldırımlar arasında elimizden tutup koştuğu,
Bizden parçaların arasından,
Anneannemin ama aynı zamanda Beylik sadece erkeklerde karşılık bulmaz dedirten yaşam hikayesiyle Zekiye Hanımın mezarına gideceğim.
Yaşarken kıymetini bildim,
Yaşarken Anneannem derken gururlandım,
Yaşarken torunuyum derken kendimi hep iyi hissettim,
Kendinde olsa da olmasa da Beylik vermekle, paylaşmakla olur diyen ve arkasında iz bırakan Bey Kadın,
Allah mekanını cennet eylesin.
Gözyaşı dökmedim,
Belki de döktüm fark etmedim,
Çünkü iz bırakanlar her daim yaşarlar,
Kim bilir belki gökyüzü hepimizin yerine ağladığından hiçbirimiz gözyaşlarımızı fark etmiyoruzdur,
Zihnimde ölümleri kabul etmeden yaşatmaya devam ediyorum,
Ve, bunu yapabildiğim için kendimi iyi hissediyorum.
Mekanın evlatlarının ve sonrada bizim yanımız olsun Anneannem...
