Bize
ait ne varsa bu yaşamda bir bir tüketiyoruz,
Bizim
zamanımızda bayram dediğin;
Çocukların
sokaklarda koşturmasından anlaşılırdı
arkadaş,
Sabah
erkenden güneş daha doğmadan başlardık
hazırlanmaya,
Bayramın
öncesinde aldıklarımızı giyerdik büyük bir heyecanla,
Sonra
koşardık sokağa,
Mahalledeki
arkadaşlarımızla birbir buluşur
çeteleştirdik adeta...
Sonra
sokaktaki gördüğümüz ilk kapıdan içeri koşarak
dalar,
Kapıyı
kıracakmışçasına hep bir elden çalardık,
Kapı
açıldığında uzatılan kaseye avucumuzu
daldırırdık...
Şimdi kalmadı bunlar be arkadaş,
Çocuk
olmanın manasını tüketti büyükler,
Sabah
uyandığımda televizyonun ekranını açtığımda,
Gökyüzünden
bir bir bombalar Dünya çocuklarına düşüyordu,
Ve,
insanlık bu korkunç katliamı izliyordu...
Ne
varsa tükendi,
Vicdanını
kaybetti insanlık,
Her
yerden çığlıklar yükseliyor,
Bize
ait olan Dünya çocuklarını yabancılaştırıp acılarımızı
hafifletmeye çalışıyoruz,
Farkında
değiliz ölen her çocukla birlikte tekrar
tekrar insanlık ölüyor...
Saçma
sapan tutkusu olan yaratıklara dönüşüyor insanlar,
Sanki
Kafka'nın hamaböcekleri gibi,
Ne
imiş; Irk,
Ne
imiş; Mezhep,
Ne
imiş; Milliyetçilik,
Peki
ya sonuç her seferinde ölen binlerce masum...
Ve,
sokakları ıssızlaştıran çocuklar...
Bir
sabah uyanacağız,
Ve,
bu sefer yeni bir ayrılık yolu daha başlayacak bizim için,
Sırf
bu yüzden kaybetmedik mi hep bize ait olanları...
Bir
tarafta binlerce ölüm,
Bayram
günü bile sokaklarda akan kan,
Diğer
tarafta siyset, medya, ve sosyal medya kahramanları...
Vicdan
rahatlatıyoruz,
Sadece
vicdan rahatlatıyoruz,
Biz,
vicdan rahatlatırken,
Bir
bir ölmeye devam ediyor mahallelerin küçük çocukları...
Devam
ettikçe ırkçılık,
Mezhepçililik,
Milliyetçlik,
Ve,
ayrıştırıcılık her gün ölmeye devam edecek
insanlık bu kokrunç savaşlarla...
Ne
olmak istiyorsa olmalı insan,
Ama
buluşabilmeli insalık için küresel
vicdanda...
Bir
sabah düşün,
Sabah
erkenden uyanan çocuklar dolduruyorlar sokakları,
Köşe
başlarında birleşip,
Koşuyorlar
evden eve,
Kapıdan
kapıya,
Avuçlarını
en çok sevdikleri şekerleri bulmak için uzatılan kaselerde
gezdiriyorlar,
Apartmanın
içine doluşan çocukların kahkahalarıyla neşeleniyor
insanlar...
Bu
sabahı düşün kaç defa çalındı kapın?
Belki
bombaların düştüğü sokaklarda değilsin,
Ama
sende uzaklaşıyorsun,
Ve,
uzaklaştırarak,
Yalnızlaşıyorsun...
Ahmet K.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder