Cabir Hoca...

İyi olacaksın,

Duruşun olacak,

Öyle esen rüzgara göre şekil almayacaksın,

Bazen fırtına gibi esse de rüzgâr sen sen olacaksın,

İnsan biriktireceksin mesela,

Her gün karşılaştığım,

Tanıdığım insanlar hep bir değer diyeceksin,

Zamanın ötesine taşıyacaksın dostluklarını,

Seveceksin insanı insan olduğu için,

Doğayı,

Hayvanları,

Kuşları mesela cıvıltısını duyduğunda heyecanlanacaksın bu nasıl bir coşkudur diyeceksin,

Olmayacak öyle günlük kazançlarla işin,

İyilik yapacaksın mesela ama bunu göstermek gibi bir gayen olmayacak,

Zaten gören Hak var diyerek gösterişten kaçınacaksın,

Her şey benim olmalı demeyeceksin mesela,

Bileceksin paylaşmayı,

Benim olmamalı her şey bizim olmalı demeyi becereceksin,

İnsana değer vereceksin ve verdiğin değeri sadece verdiğin kişiye hissettireceksin,

Ben insana değer veriyorum diye göstermeyeceksin,

Çocukları mesela seveceksin,

Emek istediğini bileceksin çocukların,

Öyle meselenin sadece çocuk yapmak olmadığını asıl meselenin çocuğu yetiştirmek olduğunun farkında olacaksın,

Maddeci olmayacaksın mesela maneviyatı yaşamayı bileceksin,

İnancın olacak mesela ama inancını Hak olan ile aranda bir dostluk olarak göreceksin,

Herkese göstermek yerine sadece Hak olana kulluk yapacaksın,

Seveceksin doğayı, insanları, gezmeyi,

Yaşadığın dünyanın dışındaki yaşamın dışına çıkacaksın mesela genişlettikçe dünyanı huzuru daha derinden hissedeceksin,

Kitapların olacak yaşamında dokunduğun, seveceksin kitapları, her birinin ayrı bir hikayesi olduğunu ve yapraklarına dokunduğunda sana verdiği entellektüel birikimi yakalayacaksın,

Ben, mutlu olmalıyım diye çırpınmak yerine Biz demeyi, birlik olmayı ve birlikte olan mutluluğun verdiği hazzın farkında olacaksın,

Cabir Hoca geçti Simsor’dan, Bingöl’den, Türkiye’den,

Ve, bu dünyadan,

Üç gündür dinliyorum,

Farklı ülkelerden,

Farklı şehirlerden zamanın bir yerinde yolunun kesiştiği insanlardan dinliyorum,

Duyan bulduğu ilk uçağa,

Otobüse,

Arabaya binerek geliyor,

Her gelen farklı bir hikayesini anlatıyor,

Bir insan birbirinden bağımsız bu kadar çok insanda nasıl bu kadar iz bırakabilir anlamak gerçekten zor,

Çocuktum kalp krizi geçirdiğinde,

Yaşamının büyük bir kısmını kalbiyle mücadele ederek geçirdi,

Kalbi her durduğunda yaşama karşı arzusuyla o zayıf bedeninde çakan pil ile yeniden hayata tutundu,

Hastaneye yatması,

Yoğun bakımda olması,

Artık neredeyse hepimiz için sıradanlaşmıştı,

Daha geçen hafta aramıştı Karadeniz’e bir gidelim diye,

Sonra o dünyalar zengini yüreğini yine esir aldı bedeni kalbi,

Bir umut,

Emindik aslında yine pes etmeyecek,

Çıkacak diyorduk hastaneden,

Sonra bir anda gitti...

Gittiğinde mi ardında bıraktığı mirası kimse tahmin etmiyordu,

Mirası açıldı Cabir Hocanın öyle mal mülk yoktu içinde 56 yıllık yaşamına biriktirdiği hikayeleri vardı,

Hepsi bir anda sardı etrafımızı,

Her gelen hikayeyle birlikte bıraktığı mirasın büyüklüğünü gördük,

Bugün gittim Dayımın mezarına,

Öylece baktım toprağa,

İnsanların anlattığı hikayeleri anlattım sessizce,

Her zamanki gibi dinledi,

Tanıdığım en iyi dinleyiciydi,

Belki de bu yüzden entellektüel birikimi bu kadar yüksekti;

Koca bir miras bıraktı ardında,

Bir şehir düşünün küçük bir Anadolu şehri Bingöl,

Binlerce insan,

Hep birlikte ağladılar,

Ve,  şehrin üzerindeki matem havası bir duyguyu hissettirdi.

Biz, hepimiz hiçbirimiz vazgeçilmez değiliz,

Hakkın vademize dair emri geldiğinde bitiyordu yaşam,

Eğer iyi bir insan,

İyi bir Müslüman olmayı becerebiliyorsak o vakit herkes kalbinden iyi bilirdik diyerek duayla, gözyaşıyla uğurluyordu,

Sevmek,

Ve, sevilmek,

Cabir Hoca hem sevdi hem sevildi,

Sonra da sessizce gitti,

Hani hepimiz Cabir Hocayı tanıyorduk ama o gittikten sonra herkes bir dana tanıştı ve öyle bir etki bıraktı ki,

Mırıldanarak kalbimden Işıklar içinde uyu hem iyi bir insan hem de iyi bir Müslüman olmayı başarmış Dayım benim.

Sevenlerine not:

Hani hep sevdiği doğanın içinde bir ağacın gölgesinde uyuyor Cabir Hoca,

Bu dünyada iyi olup gelin ki hep birlikte buluşalım der gibi...