Şairin dediği gibi,
Yaş 35 artık,
Yolun yarısındayız,
Kim bilir yolun yarısı diyen Cahit Sıtkı gibi belki de yolun yarısı bile değildir,
Kim bilir,
Unutmayı bilmem ben,
İstediğim an çocukluğumdan itibaren bütün geçmişime dokunurum zihnimde,
İnsanın en sevdiğim yönüdür aslında; unutmak,
Ama ben bilmem unutmayı,
Çocukken gördüğümü,
Bana Palu’da duvarları yeşile çalan uzaktan kumandalı sarı arabayı,
Babamın aldığı ilk BMX bisikletimi,
Mehmet Akif Ersoy İlköğretim okulunun bahçesinde ben sürerken bana bakan bakışlarını,
One’nin 2 katlı oturduğumuz evde sobanın altında pişirdiği patatesi,
Dedemin Eski Halin girişindeki evin penceresinden siyah poşete koyarak pencereden attığı bozuk paraları,
Şimdilerde artık son demlerini yaşadığını hissettiren anneannemin koca bir aileyi tek başına yöneten asaletini,
Cabir Dayımın eskilerin en iyi çocuk markası olan LCW’dan Melike ve bana aldığı lacivert ve kahverengi kapüşonlularla il dışından getirdiği hediyeleri,
Dokunsan ağlayacağım şu anda,
Biraz yorgun düşmüştüm,
Tam da yatağa uzandım uyuyacaktım Ays açınca Cahit Sıtkı’dan yaş 35 şiirini,
Doldum,
Ve, kontrolsüz bir şekilde 35 yılın tüm anlarına bir bir dokunmaya başladım,
17’li yaşlarıma geldiğimde kendimden hep büyüklerle arkadaşlık ettiğimden midir bilmem,
Hep yaş 22 – 23 diyordum,
Hatta Mehmet Altan Abi benimle ilgili ilk köşe yazısını yazdığında ben 17 yaşında olmama rağmen yaşı 20 diye yazmıştı,
Dönüp arkama baktığımda,
Geçmişin dokunduğum tün anılarının içinde hep mutluyum,
Hiç pişmanlığım yok,
Ya da keşke dediğim bir şey yok,
Kızgınlıklarım vardı eskiden onları da sonradan üzerine giderek yendim,
Kızdıklarımın iyi olan ortak yaşanmışlıklarıyla hatırlamayı tercih ettim.
35 yaşa 65 dünya ülkesine gitmeyi sığdırdım,
Birlikte yola çıktılarım,
Ülkeler de gezdiklerim bir bir gittiler,
Kim bilir nerelere gittiler,
Ben yolculuklarıma devam ettim,
Aslında hep iyi bir yol arkadaşıydım,
Ama farkında olmadan hıza yetişemeyenlerden bir bir uzaklaştım,
Sadece 1 defa yavaş kaldığımı hissettim,
Onda da aslında yavaş kalan ben değilmişim sonradan fark ettim,
Yaş 35,
Neresindeyiz ömrün hiç bilmiyorum,
Ya başında ya da ortasında,
Kim bilir neresinde,
Yoldayız bu gece yolculuk esnasında durduk bir handa,
Sağımda Ays,
Solumda Atlas,
Bomboş bir hanın içinde bakıyoruz geçmişe,
Geleceğe,
Bugüne,
Sonra sabah olacak ve uyanacağız,
Uyandığımızda kaldığımız yerden hancıdan müsaade isteyerek yolculuğumuza devam edeceğiz,
Sonra yol boyunca yeni hikayeler toplamaya devam edeceğiz…
Yetişenlerle yol boyunca karşılaşmaya devam edeceğiz,
Çocukken ilkokul sıralarında resim öğretmenimiz resim defterime bakarak ne çiziyorsun sen demişti,
Bende bakıp Hocam dünyayı çiziyorum demiştim,
Bu dünyaya benzemiyor dediğinde,
Kendi dünyamı çiziyorum demiştim.
Çocukken çizmeye başladığım dünyamı hala çizmeye devam ediyorum,
Maçın ilk yarısını tamamladık,
İyisiyle kötüsüyle çok hikaye topladık,
Bakalım maçın ikinci yarısına başlayabilecek miyiz?
Başladık diyelim bitirebilecek miyiz?
Bitirdik diyelim kazanacak mıyız?
Kazandık diyelim sevdiklerimizle bir araya gelerek kutlayabilecek miyiz?
Hayat işte…
Sevgiyle…
