Kayıtsız kalsam vicdanım el vermiyor, Yazsam okuyan hissetmiyor...

‘’Özür dilerim Oğlum,

Kaç gündür siftah etmeden dükkân kapatıyorum.’’

‘’Ben, ölünce mezara mı geleceksiniz? Kaç gündür siftah etmeden dükkân kapatıyorum’’

Mersin’in Mut ilçesinde yaşayan,

48 yaşında,

Tek bir çocuğu olan,

Eşini de kısa bir süre önce kanser illetinden kaybetmiş Murat Gümüş’e ait sosyal medya paylaşımları bunlar.

Bu sabah Mut ilçesinin tek kokoreççisi evinin önünde astı kendini.

1 Mayıs işçinin emekçinin dayanışma günü ve bayramı,

Covid19 salgınında 1.5 yılı neredeyse geride bıraktık,

Her gün tıka basa dolan restoranlar,

Kafeteryalar,

Kıraathaneler,

Mahalle bakkalları,

Kasapları,

Bir bir indiriyorlar kepenklerini…

Büyük mağaza zincirleri çağa hızlı bir şekilde adapte olarak eve teslim sistemini pandemiyle birlikte güçlü bir alt yapı ile sağlarken,

Küçük ve zincir dışı esnaflar,

Özellikle de teknolojiyi yakalayamayanlar,

Geçtiğimiz 1.5 yıl içerisinde yaptıkları bütün yatırımları kaybettiler.

Oturduğum mahallede hemen köşe başında milyonluk yatırımla yaptığı kafe restoranı kısıtlamaların gelmesiyle geçici olarak kapatan esnaf, 

Kısıtlamalar uzayınca ne varsa toplayıp gitti,

Maalesef kiraya, masraflara dayanamadı,

Kısıtlamalar gevşetilince boşalttığı dükkân da kiralanmayınca aynı malzemeleri alıp gelerek masraf yaparak yeniden açtı,

Kısıtlamaların gelmesiyle birlikte yine ne varsa topladı,

Ve, gitti…

Şehirdeki esnafların değişim sürecini hızlandırılmış bir filme dönüştürsek,

Kapatanlar,

Açanlar,

Açanlar,

Kapatanlar,

Ve, en korkuncu çaresiz kalanlar…

Bugün 1 Mayıs işçinin ve emekçinin dayanışma bayramı,

Sosyal medya yıkılıyor,

Mesajlar peşi sıra dizilmiş,

Bu yazıyı yazarken 235 Bin Tweet atılmıştı #1Mayıs hashtagiyle,

Muhtemelen milyonu bulacaktır,

Biz sosyal medyada kutlamaya devam ederken,

Mersin’in Mut ilçesinde,

48 yaşındaki Murat Gümüş,

Adım adım gitti ölüme…

Neden mi?

Dayanacak gücü kalmamıştı,

Günlerdir siftah yapmadan,

Dükkanını açıyordu ve sonra kapatıyordu…

Neden mi? 

İnsani ve vicdani duyguların yitirildiği bir sürecin içine girmiştik,

Yanı başımızdaki yangını gören gözlerimiz görmez olmuştu…

Neden mi?

Çığlıkları işiten kulaklarımız,

O kadar çok alışmış ve duygularını kaybetmişti ki,

İşittiğini duymuyordu,

Duyduğunu ise anlamıyordu…

Bugün 1 Mayıs güya işçinin ve emekçinin bayramı,

Emekçi Murat Gümüş,

Kanserden kaybettiği eşinin ardından,

Görmeyen gözlere,

Duymayan kulaklara,

Hissetmeyen vicdanlara dayanamayıp gitti…

Biz, kutlamalara devam edelim,

Sosyal medyada mesaj atmak,

Yanınızdayız demek,

Destekler verdik,

Daha çok destek vereceğiz açıklamaları...

Ansızın aramızdan ayrılanlar,

Haberimiz olanlar,

Ve, bir de haberimiz olmadan ayrılanlar…

Tanımıyorum Murat Gümüş’ü,

Kimdir bilmiyorum,

Sende tanımıyorsun,

Ama vebali senin, benim, bizim, hepimizin boynunda biliyorum…

Allah affetsin,

Kimi mi?

Tabi ki seni beni…

Gözler, kulaklar, kalp sadece bizim görmek, duymak ve hissetmek istediklerimiz için verilmedi,

Öyle verildiğini düşünen İnsan,

Öyle inanmak istersen de inanmaya devam et,

Bugün, yarın gittiğinde çok uzak değil,

Uzak görünen,

Senden anlayacaksın,

O vakit Murat Gümüş’le karşılaştığında ne hissedeceksin…

Ah işte 1 Mayıs,

Kayıtsız kalsam vicdanım el vermiyor,

Yazsam okuyan hissetmiyor,

Ah işte…