Kimimiz unutmak oyununu daha iyi oynuyor o kadar...

Değiliz,

Hiç birimiz değiliz,

Ne Leyla,

Ne de Mecnun değiliz,

Ama var bir özelliğimiz,

Anadolu'nun deli dolu özünde olan yüreğine sahibiz,

Unuttuk deriz,

Ama aslında hiçbirimiz unutamayız,

Vardır her birimizin ayrı ayrı geride bıraktıkları,

Unuttuk saydıkları,

Yok sayarız,

Ama aslında hep ne varsa beraberimizde taşırız,

Ne de olsa Anadolu'nun garip deli dolu yüreğine sahip insanlarıyız,

Doğuştan gelir yüreklerimizdeki; aşk,

Sonradan kazanmadığımızdan belki de unutmak duygusu yoktur bizde,

Ama yüreklerimizdeki zenginlik o kadar geniştir ki unutmuş gibi de yaşamayı beceririz işte,

Hepimiz birbirimizin farkındayızdır aslında,

Unutmuş gibi yaptığımızın bilincindeyizdir ama belli etmeyiz hiçbirimiz birbirimize,

Bir diğerinin unutamamışlığını vurmayız yüzüne,

Vuramayız,

Ama farkındayızdır işte kendimizin unutamadıkları olduğu gibi diğerininde olduğunun,

Baş başa kaldığımızda kendimizle ne varsa unutamadığımız bize dair toplarız etrafımıza,

Başlarız kendimizle sohbet eder gibi sohbet etmeye,

Ne zaman bir başkası gelse alanın içine topladıklarımızdan bir bir uzaklaşır sonra usulca hiçbir şey olmamış gibi davranmaya başlarız,

Çoğu zaman en büyük özelliğidir deriz insanın; unutmak,

Ama aslında unutmak değil unutur gibi yapmaktır özelliğimiz,

Sığınırız işte unutmak kelimesinin derinliğine hepsi o kadar,

Yoksa mümkün mü yaşamak soluk almak...

Gece çöktüğünde, karanlığa teslim olduğumuzda başlarız unutamadıklarımızla buluşmaya,

Yok öyle toprağa teslim ettiklerimizi, geride bıraktıklarımızı unuttum diyerek kurtulmak yok,

Farkındayız işte hepimiz birbirimizin,

Farkındayız unutamadıklarımızın,

Ama işte hep birlikte oynuyoruz unutma oyununu bu yüzden hiçbirimiz bir diğerine belli etmiyoruz hepsi bu,

Fazlası yok,

Değiliz,

Hiçbirimiz unutma özelliğine sahip değiliz,

Kimimiz bu oyunu daha iyi oynuyor,

Kimimiz ise eline yüzüne bulaştırıp beceremiyor...