Siz mi? Yalnızlaşıyorsunuz işte...

Her gün biraz daha Anadoluya benziyorum,

Benzetmeye çalışmıyorum yaşadığım coğrafyayı kendime,

Ben, benziyorum,

Biliyorum Anadoluya benzedikçe zenginleşeceğim,

Benzettikçe tekleşeceğim,

Seviyorum Anadoluyu,

Dünyanın en zengin coğrafyasını,

Birbirine benzemeyenlerin oluşturduğu ahengi,

Dünyanın neresinde doğsam karakterim bu kadar hırçın olamazdı,

Yediğim ekmek,

İçtiğim su,

Uyandığım güneş,

Tattığım uyku,

Baktığım gökyüzü,

Islandığım yağmur,

Üşüdüğüm rüzgar,

Hırçınlaştırıyor beni,

Kabullenemiyorum sıradan insanların sıradan egolarını tatmin etmeyi,

Biliyorum hırçınlaşan her anımda ruhumun istikrarında yaklaşıyorum hakka,

Üç günlük,

Üç kuruşluk hayatlarıyla,

Bir halt olamayanların,

Halt olduklarını kabullendirme mücadelelerine gülüyorum,

Geçiyorum,

Ah ulan diyorum,

Bilseydiniz!

Bilseydiniz!

Aynı istikamette değiliz,

Hedeflerimiz aynı değil,

Amaçlarımız değil,

Bakış açımız aynı değil,

Siz, bugün varsınız yarın yoksunuz,

Olmayacaksınız,

Biz ise olmaya devam edeceğiz,

Kim miyiz biz?

Bulunduğu koltukla değil ortaya koyduğu yüreğiyle güçlü olanlar,

İstikrarını hakka ve inandıklarına karşı koruyanlar,

Bir bir çizilse de üzeri,

Yok sayılsak da her birimiz,

Aslında sadece yüreklerde büyüyoruz biz,

Yaşam hiçbirimiz için kolay olmadı,

Olduğumuz her yere emeklerimiz ve tırnaklarımızla kazıyarak geldik,

Hiçbir gruba,

Hiçbir örgüte,

Hiçbir görüşe sırtını dayamadan sadece Anadoluya ve hayallerine inanarak verdiği mücadelelerle yükselenleri ve yükseltenleri var Anadolunun,

Yarın çocuklarımız büyüyüp hesap sorduklarında,

Anadoluyu yükseltenler verdikleri mücadeleyle çocuklarının yüzüne bakabilecekken,

Oturduğu koltuğun lanet olası ebedi sonsuzluk olduğuna inananlar,

Ah keşke farkına varsalar,

Yok varmıyorlar,

Ne kadar anlatırsan anlat,

Ne kadar söylersen söyle,

Sonra diyorlar ki dünya korkunç bir hal aldı,

E farkında değilsin kardeşim!

Korkunçluğun tek sebebi var sensin!

Dünya aynı dünya değişen hiçbir şey yok,

Gözünün gördüğünü görmedim diyorsun,

Kulağının işittiğini duymadım diyorsun,

Elinin dokunduğunu hissetmiyorum diyorsun,

Yok!

Seninle aynı dili konuşmak her gün daha çok zorlaşıyor,

Ama biliyorum ki vazgeçmemeliyiz!

Senden vazgeçmek,

Sana boyun eğmek,

Senin doğrularını kabullenmek demek,

Kabul etmiyorum!

Her gün biraz daha Anadoluya benziyorum,

Kendimi senden ayırıyorum,

Ama sana da benziyorum.

Senin Anadoluya benzemek yerine kendine benzetme mücadeleni de anlıyorum,

Çünkü farkındasın benzeyince senin de bir önemin kalmayacak,

Asırlardır kimseye benzemedi Anadolu,

Mezopotamya’yı,

Karadeniz’i,

Orta Anadolu’yu,

Nasıl benzetirsin kendine,

Ve, nasıl düşünürsün sana benzeyebilme ihtimalini,

Biz, hiçlik mücadelesi veren insanlarız,

Birbirimizin kalbine dokunuruz,

Ne benzemeye çalışırız,

Ne de benzetmeye,

Anadolu gibi kendimiz oldukça mutlu oluruz.

Dedim ya her gün biraz daha Anadolu’ya benziyorum,

Anadolu’yu kendine benzetmeye çalışanları gördükçe benzeştiklerimizle birlikte oralı olmadan tebessüm ederek yolumuza devam ediyoruz,

Ediyoruz işte,

Alıp başımızı giderek uzaklaşıyoruz,

Biz uzaklaşırken Anadolu’da bize eşlik ediyor gittiğimiz her yerde,

Siz mi yalnızlaşıyorsunuz işte…